Liturgia Słowa jest bardzo ważna, ale chyba trochę niedoceniana przez nas katolików. Traktujemy ją często jako wstęp do „ważnych rzeczy”. Niektórzy spóźniają się na liturgię Słowa, spowiadają się podczas niej, choć można było wcześniej skorzystać, jesteśmy mało uważni – nic nie pamiętamy.
Wagę Słowa Bożego podkreślają następujące rzeczy:
Ambona – (z gr. anbaino: wychodzę) to miejsce wzniesione, podwyższone. Jest to miejsce do proklamowania Słowa Bożego. Ambona to stół Słowa Bożego, pozostający w ścisłym związku z ołtarzem - stołem Ciała i Krwi Pańskiej ( nawet artystycznie ). W jednym z nowoczesnych kościołów architekt wnętrza zaprojektował i wykonał ambonę i ołtarz prawie identyczne chcąc podkreślić jedność i zależność Słowa Bożego i Eucharystii. Sobór Watykański II stwierdza bowiem: „Kościół zawsze otaczał czcią Pisma Boże, podobnie jak i samo Ciało Pańskie. Zwłaszcza w Liturgii świętej bierze ciągle chleb życia ze stołu Bożego Słowa i Ciała Chrystusowego i podaje wierzącym”. (KO 21)
Lekcjonarz ( łac. lectionarium od lego czytam ) jest to księga liturgiczna obejmująca czytania biblijne i celebracje Słowa Bożego. Otaczamy ją wielkim szacunkiem.
Ewangeliarz – to księga liturgiczna, większa, ozdobna, zawierająca cztery Ewangelie w całości lub zawierające tylko ewangelie odczytywane w liturgii.
Czym jest tak naprawdę Słowo Boże? Kościół w konstytucji o Liturgii ujął to prosto i głęboko zarazem, że Jezus „jest obecny w swoim słowie, albowiem, gdy w Kościele czyta się Pismo św., wówczas On sam mówi” ( KL nr 7 ).
Gdy z wiarą słuchamy Słowo Boże, to przyjmujemy do umysłu i serca samego Chrystusa, podobnie jak w Komunii św. On może zamieszkać w nas, może nas nakarmić swoim życiem. To cudowne działanie Słowa Bożego. U św. Augustyna znajdujemy na ten temat takie stwierdzenia: „Powiedzcie mi bracia, jak wam się zdaje, co jest ważniejsze: słowo Boże czy Ciało Chrystusa? Jeśli chcecie dać prawdziwą odpowiedź, musicie przyznać, że słowo nie znaczy mniej niż Ciało Chrystusa. Jeśli więc, kiedy zostaje nam udzielone Ciało Chrystusa, skupiamy całą uwagę, aby nic nie upadło nam z ręki na ziemię, to tak samo musimy uważać, aby słowo Boga, kiedy nam zostaje podane, nie ulotniło się z naszego serca, przez to, że mówimy czy myślimy o czymś innym. Nie będzie mniej winnym ten, kto niedbale przyjął słowo Boże, niż ten, kto przez swą nieuwagę pozwolił upaść na ziemię Ciału Chrystusa” ( Sermo 300 )
Św. Augustyn wprowadził nas do refleksji, jaka powinna być nasza postawa na Liturgii Słowa?
Postawa zewnętrzna słuchania słowa Bożego. Przenieśliśmy do kościoła naturalną postawę rekreacyjną, polegającą na tym, że zakładamy nogę na nogę, wygodnie się rozsiadając. Może jednak warto zadać sobie trochę trudu, by usiąść inaczej? Także postawa naszego ciała, postawa siedząca (stojąca – z konieczności) powinna wyrażać prawdę o Bożej obecności w słowie Bożym.
Postawa wewnętrzna słuchania słowa Bożego polega przede wszystkim na słuchaniu, na otwarciu serca, pokorze, wierze, aby Słowo Boże zamieszkało we mnie. Słowo Boże jest pokarmem, obecnością Boga i dlatego samo dokona we mnie wiele. Tak jak pokarm czy napój, który spożywam, piję, dokonuje wiele we mnie już bez mojej świadomości. Wystarczy, że się nim nasycę. W dzieciństwie Roman Branstaetter usłyszał od swego żydowskiego nauczyciela: „nie chodzi o to, żebyś rozumiał. Chodzi o to, żebyś pamiętał”. Zrozumienie Bóg daje stopniowo przez całe życie. Chodzi o to, aby słowo Boże wyryło się w nas, zamieszkało w nas.
